Daha öncesinde Şehzadeler şehri diye bildiğim, benim için 2018 yılından itibaren damat olarak anıldığım yeni bir şehir oldu Amasya.
Önceleri kısa süreli gittiğim, Siyam’ i babamın ve Ayşe annemin oraya yerleşmesi sonrasında gitme sıklığımızı ve kalma süremizi arttırdığımız bir şehir olarak hayatımızdaki yerini güncelledi.
Öyle ki onlar oraya yerleşeli 4-5 ay olmasına karşılık iki kere farklı zamanlarda ziyaretlerimiz oldu. Kızımın anneannesinin orada oluşu ve birbirlerine bu kadar bağlı oluşlarını düşününce yeni ziyaretlerimiz kaçınılmaz gözüküyor şehzadeler şehrine.
Ağustos ayında kaldığımız 10 günlük süreçte birçok yeni güzellikler keşfettik ailecek. Toprak ile haşır neşir olmak, enerjimizi toprak üzerinde atmak bize çok iyi geldi. Tabii köydeki insanlar için bunlar sıradan hatta yoruldukları bir iş olarak görülse de bizim için günün 8 saatini bilgisayar, geri kalan saatlerini de telefon ve şehrin gürültüsünde geçiren kişiler olarak çok eğlenceli ve bir o kadar rahatlatan bir aktiviteye dönüştü. Elmakırı adındaki ismiyle tezat geçim kaynağı elmadan değil bamyadır. Biz de günümüze bamya toplayarak başlıyorduk. Bizim için artık Bamyakırı:)
Şükretmemiz gereken o kadar çok şeyin olduğunu toprakla uğraştıkça anlıyorduk. Yeryüzünde bamya gibi her gün açan bir çiçek var mı bilemiyorum. Her sabah papatya gibi açılarak kendini belli edip bizlere toplatıyordu. Sonrasında onları iğneye dizip kurutmaya alıyorduk. Ben daha çok toplama işindeydim. İğne ile ipe dizme olaylarında genelde kaçıyordum:)
Aylardan ağustos olması sebebiyle aklıma ağustos böceği ve karınca masalı geldi. Tabii bize tatil gereği ağustos böceği olmak yakışırdı ama biz karınca olup kışa hazırlığı tercih ettik.
Kışa hazırlık sembolü olan salça yapımı ile başladık. Eşimin teyzesinin bahçesinden topladığı domateslerle işe koyulduk. Ben de yakın köyde bulunan bir makineye domatesleri götürerek onları püre haline getirdik. Sonrası kaynatma ve konserve süreciyle geçti.
Karınca olmaya karar verdiysen bu tek başına olmaz tabii. Ailecek çalışmanın fayda verdiği bir ortamın içerisine düşmüştük. Öyle ki 2,5 yaşındaki kızımın katkılarına bile ihtiyacımız vardı. Köy hayatı herkesin birlik olduğu ve o emeklerin beraberce karşılığını aldığı bir yer olduğu apaçık gözüküyordu. Tabii bazen de karşılığını alamadığın, Allah nasip etmezse hiçbir şey olmadığını da gördüğümüz bir yer. Bu seneki dondan dolayı neredeyse hiçbir meyve olmamıştı.
Köyün simgelerinden birisi de traktör. Olmazsa olmazı gibi:)
Güzel kızımın da yeni keşfettiği bir araç.her zaman konforlu araçlarda seyahat etmek olmaz tabii. Hatta dedesi ile bindiğinde zıplayan traktörde kafası arkaya vurmuş. Bana o kadar güzel anlatıyordu ki;
Baba kafa donk yaptı:))
Gerçekten sürücü hariç çok konforsuz, sürekli zıpladığın bir araç:)
Araç demişken Mehmet dayının aracından bahsetmezsek olmaz. Bu kapı açma kolunu belki de çoğu kişi bilmez. Benim içerisine bindiğimde görmekten mutlu olduğum bi anı fotoğrafını çekmek oldu. Aracımız Toros’tu. Traktörün konforlusu diyebiliriz onun için. Çıkmam demiyor, keçi gibi inadıyla her yere ulaşabiliyorsunuz. Tabii Mehmet dayının çılgınca şoförlüğüyle beraber. Bana kalsa adım bile attıramayabilirim:)
Evet, Amasya bizim için tam olarak bu yaz tatilinde daha önce deneyimlemediğimiz ya da kendimizin daha önce hiçbir emek vermeyerek ulaştığımız şeylerin tam merkezinde yaşayarak geçti.
Kızımız yonca tarlasında vakit geçirdi. Ne kadar şanslıydı onu şimdiki yaşımda görüyorum. Çünkü tablet içerisinde oyunlarda dolaşan bir çocuk yerine çizmeleri ayağına giyip toprak ile temas etmesi beni ve onu çok mutlu etmişti. İleride o da bu yaşadıklarının ne kadar kıymetli olduğunu bu teknoloji ve bu beton duvarlar arasına hapsedilmiş yaşantımızda görecektir inşallah.
.jpg)
Bir yanıt yazın